Een zondag op de Hautes Fagnes

Om 4 uur was ik opgestaan, om 4u50 vertrok ik met de wagen naar het Signal de Botrange. Het was anderhalfuur rijden en ik had er een afspraak met andere leden van "Landschap vzw" om er te gaan kijken naar het baltsen van de korhoen.

Met zo'n 45 natuurliefhebbers gingen we op stap met Jan Loos, de afgevaardigd-bestuurder van de vzw, en met Aagje met wie ik al diverse e-mails uitgewisseld had o.a. voor de publicatie van mijn portfolio.

Na wat stappen wees Jan ons de baltsplaats aan. Drie reetjes liepen er nu in de sneeuw te grazen. Het zou wachten worden op de korhoen.

Om 7u13 kwam de zon op. De fotografen hadden werk om de moeilijke landschapfotografie onder de knie te krijgen. Ik stond er met een 600mm lens en nam deze foto's.

Een uurtje later toonde zich een eerste korhoen. Spoedig volgde er een tweede en een schijngevecht -door het spreiden van de vleugels - begon. Zelfs met mijn 1.4 converter op mijn lens zaten ze nog op een te grote afstand om er een leuke foto van te nemen.

Jan kwam ons melden dat er al geruime tijd, recht voor ons, een blauwe kiekendief in de top van een boom zat. We konden deze onmiddellijk spotten en lange tijd bekijken door de telescoop.

Vooraleer het gebied te verlaten zag ik nog een klapekster en verschillende kuifmezen. Om 9u30 ging het café aan de parking open, tijd voor een potje lekkere koffie (voor €1.90). Achter het raam en in een schitterende zon werd het me al vlug te warm en ik verkoos me te verplaatsen naar Mürringen waar op de middag een narcissenwandeling zou starten. Ik had ruimschoots de tijd om op zoek te gaan naar de rode wouw, een roofvogel die in die streek veelvuldig voorkwam.

Lang moest ik niet zoeken, statig kwam hij aangevlogen en hij was zo voorbij. Deze prachtige vogel fotograferen was niet zo gemakkelijk. Hij mocht van mijn part nog een overkomen ... maar dat deed hij niet!

Na het verorberen van de meegebrachte broodjeslunch gingen we op stap in een vallei waar wilde narcissen staan. Door de lange winter waren die echter wat in vertraging en in plaats van duizende bloeiende bloemen te zien zagen we enkel hier en daar wat groene sprietjes. De bloei zou veertien dagen later komen. Het was geen wonder als het landschap er nog zo besneeuwd bij lag.

We lieten het echter niet aan ons hartje komen en wandelen rustig 6 km door deze mooie vallei en door de dennenbossen. We kwamen langs de "Weisse Stein", misschien wel het hoogste punt van België! En op het einde werden we nog beloond met een overvliegende rode wouw.