maandag 12 december 2011

Een weekend aan zee.

Om uit te rusten van de voorbije feestelijkheden trekken we van 7 tot 11 december naar ons huisje in Bredene. Voor het eerst kan ik de natuur in. Ik geniet met volle teugen en ontspan me volledig. Wat een zalige gevoel.


Bij mijn eerste uitstap naar de achterhaven van Zeebrugge gaat mijn hart wat vlugger kloppen als ik plots een sperwer zie zitten in het struikgewas. Wat later blijkt dat ze met zijn tweeën zijn.



's Anderdaags ontdek ik dat de Amerikaanse Steltkluut die reeds geruime tijd verbleef in de Schorreweiden van 't Pompje in Oudenburg ook terug is. Het is dezelfde vogel die ik maanden geleden reeds kon fotograferen, ik kan het ringnummer aflezen.



Het weekend zelf brengen we door in Brugge waar een congres plaats vindt, waar Nicole niet op afwezig kan blijven. Ik wandel alleen door de straten van dit charmante stadje en doe wat aan nachtfotografie.





Ik geniet van de jeugd die zich uitleeft op de ijspiste op de markt en bekijk de verlichte gevels van de typische huizen.



Maar zoek uiteindelijk de rust op in de kleine steegjes van dit Venetië van het Noorden.

maandag 5 december 2011

Enzo eist de leiding op!

En toch is er nog iets dat mijn leven beheerst: mijn vrouw Nicole - maar dit zal geen problemen opleveren zoals we reeds ondervonden tijdens mijn maandenlange verlof voorafgaand aan mijn oppensioenstelling - en ons hondje, een lieve chihuahua dat luistert naar de naam Enzo. Nou ja ... luisteren ... wij naar hem, want zo is een hondje van dit ras: "No mas!"



donderdag 1 december 2011

En nu de natuur in ...

Op 1 december 2011 werd ik ambtshalve op pensioen gesteld na een carrière van meer dan 40 jaar. Eindelijk vrij! Geen wekker meer 's morgens, geen files meer in Brussel, niet meer als sardientjes samengepakt staan in de metro, geen baas meer die je toch meestal niet ziet zitten als hij binnenkomt, niet meer naar beneden om een sigaretje te roken, geen broodje meer s' middags, geen verslag meer op te maken van een ellenlange vergadering, geen late thuiskomsten meer, geen ...

Wat wel spijtig is, is het feit dat ik Carine, mijn lieve collega waarmee ik tientallen jaren alles deelde, zal missen. Dank je Carine voor alles! Nu zijn we weliswaar geen collega's meer maar worden we daarentegen echte vrienden!



VRIJ, eindelijk vrij, leven zoals mijn lichaam het me laat voelen, opstaan wanneer ik wil, slapen gaan wanneer ik moe ben! En tussendoor ...

BUITEN, buiten in de natuur waar "A WONDERFUL WORLD" op me wacht. En dat dit zo is, zal ik jullie bewijzen aan de hand van foto's. Jullie zullen hier op regelmatige tijdtippen kunnen meegenieten van al dat moois ... zoals ik het zie, zoals ik het ervaar en dan vastleg door mijn camera.

Veel lees- en kijkplezier!